“Δημοκρατία vs εξουσίας του δρόμου” – Άρθρο του Φίλιππου Φόρτωμα στην Political

Δημοκρατία vs εξουσίας του δρόμου

Τελευταίες μέρες του Αύγουστου του 2025, και δυστυχώς γινόμαστε θεατές ενός ακόμα επεισοδίου με αρνητικό πρωταγωνιστή τον Ρουβίκωνα. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο ο δήμαρχος Αμοργού, γιατί απλά και μόνο εισφέρει αποδεικτικό υλικό στη δικογραφία που αυτεπάγγελτα έχει σχηματισθεί για τα γεγονότα της 26ης Ιουλίου 2025, στα Κατάπολα Αμοργού, από τον εισαγγελέα Νάξου. Και ο αρχηγός του Ρουβίκωνα προκλητικά παρεμβαίνει με ανάρτηση που υποκρύπτει απειλή: «οk δήμαρχε, let’s dance»!

Οι απειλές του αρχηγού του Ρουβίκωνα πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά και τις εισαγγελικές αρχές και την Ελληνική Αστυνομία, γιατί η μορφή αυτής της επίθεσης παραπέμπει συμβολικά σε συμπεριφορά συμμορίας.

Ο Ρουβίκωνας είναι μια οργάνωση όχι ακριβώς τρομοκρατική, βρίσκεται όμως σαφέστατα στον προθάλαμο της τρομοκρατίας. Επί κυβέρνησης Σύριζα, δρούσαν σχεδόν ανεξέλεγκτα με “παρεμβάσεις” σε ξένες πρεσβείες, εισβολές σε υπουργεία και δικαστήρια, μέχρι και στη Βουλή. Μετά την κυβερνητική αλλαγή του 2019, και παρά τα υπεσχημένα, εν τούτοις οι ομάδες αυτές συνέχισαν να δρουν έστω αν και απέφευγαν πλέον πολύ ακραίες ενέργειες. Η ανοχή όμως όπως φαίνεται τους αποθράσυνε και φτάσαμε σήμερα να παρακολουθούμε τέτοιες ενέργειες που υπονομεύουν δημοκρατικούς θεσμούς, όπως η δικαιοσύνη κι όχι μόνο. Περιπολούν στο κέντρο της Αθήνας ως τάγματα εφόδου με μοναδικό σκοπό να τρομοκρατούν πολίτες ενώ άλλοτε απειλούν δημάρχους.

Αλίμονο, ενώ ζούμε σε κοινοβουλευτική Δημοκρατία να ανεχόμαστε τις αναρτήσεις πανό από τον Ρουβικώνα εντός Βουλής, εν έτει 2025 και συγχρόνως να παρακολουθούμε τάγματα των 200 και 300 που αυτοαναγορεύονται σε αυτόκλητους αρμόδιους να περιπολούν στο κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων, προπηλακίζοντας επιλεκτικά πολίτες της χώρας μας. Ανεχόμενοι τέτοια γεγονότα στην ουσία συμμετέχουμε κι εμείς στους προπηλακισμούς και στην τρώση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος. Σ’ αυτή την περίπτωση και σε παρόμοια περιστατικά χρειάζεται όχι μόνο καταδίκη από όλους εμάς αλλά κι άμεση παρέμβαση της δικαιοσύνης. Αναντίρρητα η πολλή ανοχή εκτραχύνει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Η δυνατότητα άσκησης εξουσίας σε κλίμακα που είναι μικρή, όμως ορατή σε όλους, και προκλητική, συνδέεται με τη φθορά των θεσμών – οι οποίοι ατονούν και φθείρονται όταν οι πολίτες δεν πιστεύουν σ’ αυτούς πια. Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της ιδέας της «εξουσίας του δρόμου» που παρουσιάζει ο Ρουβίκωνας και που είχαν επιβάλει ολοκληρωτικά καθεστώτα του παρελθόντος. Κάποια στιγμή ως χώρα πρέπει να αντιληφθούμε ότι με αυτά τα φαινόμενα που τείνουν να πάρουν τη μορφή μονιμότητας και στο βάθος «παράλληλης εξουσίας» υποσκάπτουμε όχι μόνο την ασφάλεια μας αλλά και τη Δημοκρατία.

Η πολιτική ζωή δεν μπορεί να αφεθεί στην αυτοκαταστροφική της ροπή. Όπως και η κοινωνία να παραμένει αμέτοχη, θεατής στην αποδόμηση κάθε έννοιας πολιτικής αξιοπρέπειας. Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στους ηγέτες και στους αντιπάλους τους. Ανήκει στον καθένα από εμάς. Γιατί σε τελική ανάλυση, η πολιτική ποιότητα μιας χώρας είναι αντανάκλαση της κοινωνικής της συνείδησης. Η ευθύνη λοιπόν είναι συλλογική και αφορά στον καθένα από εμάς, αλλά συγχρόνως βαραίνει πλέον την ίδια την πολιτεία.